آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلا		جان گفت ای نادی خوش اهلا و سهلا مرحبا
سمعا و طاعه ای ندا هر دم دو صد جانت فدا		یک بار دیگر بانگ زن تا برپرم بر هل اتی
ای نادره مهمان ما بردی قرار از جان ما		آخر کجا می‌خوانیم گفتا برون از جان و جا
از پای این زندانیان بیرون کنم بند گران		بر چرخ بنهم نردبان تا جان برآید بر علا
تو جان جان افزاستی آخر ز شهر ماستی		دل بر غریبی می‌نهی این کی بود شرط وفا
آوارگی نوشت شده خانه فراموشت شده		آن گنده پیر کابلی صد سحر کردت از دغا
این قافله بر قافله پویان سوی آن مرحله		چون برنمی‌گردد سرت چون دل نمی‌جوشد تو را
بانگ شتربان و جرس می‌نشنود از پیش و پس		ای بس رفیق و همنفس آن جا نشسته گوش ما
خلقی نشسته گوش ما مست و خوش و بی‌هوش ما		نعره زنان در گوش ما که سوی شاه آ ای گدا

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها		ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی		بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی		مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته		هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل		باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده		گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را		کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی		و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان		جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم		کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا

اول دفتر به نام ایزد دانا		صانع پروردگار حی توانا
اکبر و اعظم خدای عالم و آدم		صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده نوازی		مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
قسمت خود می‌خورند منعم و درویش		روزی خود می‌برند پشه و عنقا
حاجت موری به علم غیب بداند		در بن چاهی به زیر صخره صما
جانور از نطفه می‌کند شکر از نی		برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
شربت نوش آفرید از مگس نحل		نخل تناور کند ز دانه خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق		از همه عالم نهان و بر همه پیدا
پرتو نور سرادقات جلالش		از عظمت ماورای فکرت دانا
خود نه زبان در دهان عارف مدهوش		حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا
هر که نداند سپاس نعمت امروز		حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بارخدایا مهیمنی و مدبر		وز همه عیبی مقدسی و مبرا
ما نتوانیم حق حمد تو گفتن		با همه کروبیان عالم بالا
سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت		ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا

                                         دل ميرود ز دستم

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را		دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز		باشد که بازبینیم دیدار آشنا را
ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون		نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل		هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت		روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است		با دوستان مروت با دشمنان مدارا
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند		گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را
آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند		اشهی لنا و احلی من قبله العذارا
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی		کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد		دلبر که در کف او موم است سنگ خارا
آیینه سکندر جام می است بنگر		تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا
خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند		ساقی بده بشارت رندان پارسا را
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود		ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

براي ديدن شعر آرزو از حافظ به ادامه ي مطلب برويد.